Ik heb nooit zoveel gehad met mobiele telefoons. Ik zag het nut er niet van in. Immers: niemand is onmisbaar. Maar na verloop van tijd móest ik er wel aan. Toch handig als je voor journalist studeert, dat je bereikbaar bent. Maar alsjeblieft geen toestel met een hoop tierelantijnen erop en eraan waarvan je na verloop van tijd denkt 'kan ik er ook mee béllen?' En dus had mijn mobiel (model: koelkast) maar één functie: de belfunctie. En vooruit, er zaten welgeteld dríe (heel basale) spelletjes op. Dat Memory vond ik niks en dat spelletje waarbij ik alle cijfers op de goeie plek moest zetten frustreerde me enórm. Maar Snake, dat leek me wel wat. In eerste instantie speelde ik dat spel op niveau 1, maar dat deed ik vooral om erachter te komen wat er zou gebeuren als de slang het hele schermpje van m'n mobiel gevuld zou hebben. Dat kreeg ik na anderhalf uur spelen wel door: er gebeurde niks. Ja, ik was af. Met 432 punten. Een een lege telefoon.

Toen begon ik me af te vragen wat de hoogst haalbare score zou zijn. Dan moet je niveau 9 nemen en dan heel het scherm vol krijgen. Dat leek me wel wat, al gaat die enorm snel, dus om stap voor stap aan die topsnelheid te wennen voerde ik het niveau langzaam op. En verrek, na een tijdje kreeg ik het snaken op niveau 9 nog onder de knie ook. Vrienden keken stomverbaasd toe hoe snel ik op die toetsen ramde (ik kan me herinneren dat ik tussen twee concerten door op Rockin' Park en samengeplet tussen al het publiek tóch nog bijna m'n hoogste score wist te verbeteren; ondanks dat er om me heen nogal wat getrokken en geduwd werd). Het was een tijd dat ik veel onderweg was, hetzij naar school in Tilburg, danwel naar mijn stage in Hilversum of naar een concert ergens in den lande, dus tijd zat om te oefenen. Het ging beter en beter en verrek, ik speelde 'm na een tijdje bíjna helemaal uit. Ik pakte een kladpapiertje en tekende daarop het 'eindscherm', plus de score. Vervolgens maakte ik in Paint het 'eindscherm' na. Hieronder het resultaat (wat er vrij lelijk uitziet).



Hier was de eindscore iets als 1836 punten. Een mooie score, maar uitspelen, dát wilde ik es meemaken. Dus ik ging er nóg wat fanatieker tegenaan. Het gekke is dat ik er na verloop van tijd heel erg goed in werd en ik ook handige foefjes had ontwikkeld, maar dat dit niet betekende dat ik aan de lopende band boven de 1700 punten scoorde - dat bleef, hoe vaak ik het ook speelde (en dat na verloop van tijd uren per dag) - een zeldzaamheid (trouwens, hierbij even een goede tip: het is handig om meteen als je het vruchtje te pakken hebt, de staart van slang te volgen, dan is de kans dat je met jezelf 'in de knoop' raakt het allerkleinst).

Er kwamen wel problemen bij. Het voornaamste was dat mijn telefoon toch wel erg in verval was. Een rij pixels overleed tijdens een stortbui op Lowlands, sommige knopjes waren nog nauwelijks leesbaar (ze leken doorgebrand) en door een val moest ik een deel van de telefoon met een elastiekje bij elkaar houden (een elastiekje dat ook elke maand weer moest worden ververst omdat het was uitgelubberd). Ik moest opschieten, wilde ik Snake nog uitspelen voordat mijn telefoon definitief het loodje zou leggen. Mijn vader raadde me zijn oude mobiel aan (ook model koelkast), maar daar bleek geen Snake op te zitten. En dus hoefde ik die niet te hebben, dan liever m'n oude brik die bijkans uitelkaar viel en waarmee ik telkens weer de lachers op m'n hand had (maar ach, zo'n telefoon wordt vanzelf wel retro en hip, dus wat geeft het).

Maar het lukte. Nouja, bíjna. Ik wist opnieuw mijn record scherper te stellen naar 1892 punten. En weer tekende ik in Paint het eindscherm.



Nu ik dit scherm zie, realiseer ik me dat de hoogst haalbare score 1928 zou moeten zijn. Er zijn nog vier lege vakjes en dat aantal vermenigvuldigd met negen levert 36 op.

En Guidje, is het uiteindelijk gelukt? Nee. Mijn telefoon begon steeds meer kuren te vertonen, hij was in de laatste weken zelfs na één minuut bellen al leeg. Dan belde iemand me en moest ik meteen ophangen met de belofte dat ik direct terug zou bellen vanaf een vaste lijn. In de praktijk hing de mobiel constant aan de lader en moest ik snel naar de keuken rennen (waar de accu in het stopcontact zat) als de telefoon ging. En dan daar ook nog blijven staan gedurende het hele gesprek. Tja, dan gaat het principe van een mobiele telefoon toch wel heel snel verloren. En Snake spelen was er op die manier al helemaal niet meer bij. Dat bellen (of beter gezegd, het niet echt goed kunnen bellen) gaf al praktische problemen in Nederland, maar toen ik naar Australië en Nieuw-Zeeland vertrok, begreep ik dat ik toch overstag moest. Opluchting bij vrienden ('hèhè, het werd tijd'), maar ik had vooral de eerste weken ernstige afkickverschijnselen. Op de 'nieuwe' (ook een tweedehandsje) zaten weliswaar spelletjes, maar geen Snake. Er staat wel een foto van m'n nichtje op en dat is ook best leuk.

Maar zo af en toe kijk ik nog desperaat naar m'n mobieltje met het idee 'ach, kon ik nog maar een keertje.'